Κρίση και Ναρκωτικά |
Πέμπτη, 27 Σεπτέμβριος 2012 10:48 |
Γράφει η Κωνσταντίνα Μαντζαβρά Πολιτικός Επιστήμων Η Αθήνα και ιδιαίτερα το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με πληγωμένη πόλη σε αυτό που ο καθένας μας αντικρίζει καθημερινά. Νέοι νευρικοί, παρορμητικοί, υπερευαίσθητοι, συναισθηματικά ασταθείς και ανώριμοι, είναι τα παιδιά της κρίσης. Δεν βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, δεν έχουν ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα, κοινωνικά σημεία αναφοράς. Ζούν μια ζωή χωρίς μέλλον, χωρίς στηρίγματα –κυρίως ψυχολογικά-, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις, γεμάτοι εσωτερικά κενά που τους περιθωριοποιούν.
Η σύγχρονη κοινωνία ωθεί το νέο να παραμένει εγκλωβισμένος στα στενά πλαίσια της οικογένειας, στην οποία μπορεί να παραμείνει για όλη του τη ζωή, ενισχύοντάς το αίσθημα της ανασφάλειας, του άγχους, της αβεβαιότητας. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απουσία κοινωνικής αναγνώρισης δεν του επιτρέπει να ενσωματωθεί σ’ ένα κοινωνικό ρόλο, να υιοθετήσει τη δική του κοινωνική ταυτότητα, να υπευθυνοποιηθεί, να ανεξαρτοποιηθεί από την οικογένειά του και τελικά να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και να πάρει τη ζωή στα χέρια του.
Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης των μαζικών αγορών, των συγχωνεύσεων εταιριών και των συνεπαγομένων απολύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, της κατάργησης κοινωνικών παροχών και των σκληρών μέτρων πολιτικών λιτότητας που επιβάλει το Δ.Ν.Τ., εκατομμύρια άνθρωποι σ’όλο τον κόσμο καταδικάζονται σήμερα στην ανεργία, την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τις αρρώστιες, τα ναρκωτικά.
Τα ναρκωτικά σαφώς δεν είναι αποτέλεσμα της σημερινής οικονομικής κρίσης. Όμως το μεγάλο άλμα στην παραγωγή και τη διακίνηση των ναρκωτικών έγινε στην δεκαετία του ’80 με την όξυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Από την μια η πτώση των τιμών των πρώτων υλών και από την άλλη η επιβολή από το Δ.Ν.Τ. σκληρών πολιτικών λιτότητας στις χώρες της Λ.Αμερικής και της Ν.Α.Ασίας, που μαστίζονταν από φτώχεια, δημιούργησε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να μετατραπούν οι οικονομίες τους σε ναρκοοικονομίες, αυξάνοντας τρομερά την προσφορά ναρκωτικών στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Μέσα στα πλαίσια μιάς παρατεταμένης και πολύπλευρης κρίσης, να ναρκωτικά εμφανίζονται ως ‘’λύση’’ κάλυψης του εσωτερικού κενού τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ‘’ψευδολύση’’. Πρόκειται για μια επιλογή ναι μεν προσωπική αλλά όχι ελεύθερη, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές, δεδομένου ότι το άτομο εκείνη τη στιγμή νιώθει όλους τους άλλους δρόμους κλειστούς και κάθε άλλη προοπτική αδύνατη. Τα ναρκωτικά λοιπόν ήρθαν να καλύψουν το τεράστιο κενό, στην πραγματικότητα έλλειμμα κοινωνικών προτύπων, αξιών, οραμάτων, προοπτικών, ανοιχτών οριζόντων, κουλτούρας, νοήματος ζωής. Ουσιαστικά αυτό το έλλειμμα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της σημερινής μας κοινωνίας.
Πέρα όμως από την οικογένεια, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα στη βαθιά και παρατεταμένη κρίση του, καλλιεργώντας το πνεύμα της εξατομίκευσης, του ανταγωνισμού, της στείρας απομνημόνευσης γνώσεων, δεν κατάφερε να αναπτύξει την ικανότητα να βρίσκει κανείς νόημα στη ζωή του, μέσα από την απόκτηση φιλοδοξιών, προοπτικών, ονείρων. Στα ελλείμματα πρέπει να συμπεριληφθεί το γενικότερο πλαίσιο μιας εξαιρετικά καταπιεστικής κοινωνίας όπου επικρατούν τεράστιες ανισότητες και κυρίαρχη η ιδεολογία του ατομικισμού.
Ζώντας σε μια απρόσωπη και μίζερη καθημερινή πραγματικότητα, γεμάτη στερήσεις, συμβιβασμούς και ματαιώσεις, είναι δύσκολο να δημιουργηθεί σε όλους μας το αίσθημα της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης. Αλλά όχι αδύνατο..Επομένως, σημαντικό ρόλο, στα πλαίσια του κοινωνικού ακτιβισμού και της αλληλεγγύης, παίζει η κοινωνική στήριξη των ευπαθών κυρίως ομάδων με ό,τι μέσο ο καθένας μας μπορεί.
|