Γράφει ο Ορέστης  Λαγκαδινός

Δημοσιογράφος

 Η νέα Οικοpress που ξαναχτυπά, είναι προϊόν του προγράμματος Κοινωφελούς Εργασίας της ΑΜΚΕ ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ, με συμπράττουσα την Περιφέρεια Αττικής.

Στόχος είναι η ανάδειξη των περιβαλλοντικών ζητημάτων στην Αττική και η υλοποίηση προγραμμάτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ιδιαίτερα της Περιφέρειας Αττικής.

Γράφει ο Νίκος Γκέκας

Δημοσιογράφος

Στην Ελλάδα της «κρίσης», οι άστεγοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, προκαλώντας πονοκέφαλο τόσο στους δήμους, όσο και στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Παράλληλα με αυτή την ανησυχητική αύξηση του αριθμού των αστέγων, παρατηρούμε την ακόμη πιο ανησυχητική δημογραφική τους εικόνα.

Γράφει η Αθανασία Οικονόμου

Πολιτικός Επιστήμων

     Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα συνθήκες δριμείας δυσφήμισης, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε πάντα κορυφαίο πόλο έλξης για εκατομμύρια τουρίστες. Κυρίως τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ασκούν αρνητική κριτική, ιδιαιτέρως τα τελευταία τέσσερα χρόνια, σχετικά με το ασταθές οικονομικό και κοινωνικό της υπόβαθρο, έχοντας ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας γενικότερης προβληματικής εικόνας με δυσμενείς συνέπειες.

Γράφει η Χριστίνα Ν. Χαραλαμποπούλου

Διεθνολόγος

Πηγή: The Guardian  

“Ἐπειδὴ πᾶσαν πόλιν ὁρῶμεν κοινωνίαν τινὰ οὖσαν καὶ πᾶσαν κοινωνίαν ἀγαθοῦ τινος ἕνεκεν συνεστηκυῖαν (τοῦ γὰρ εἶναι δοκοῦντος ἀγαθοῦ χάριν πάντα πράττουσι πάντες), δῆλον ὡς πᾶσαι μὲν ἀγαθοῦ τινος στοχάζονται, μάλιστα δὲ καὶ τοῦ κυριωτάτου πάντων ἡ πασῶν κυριωτάτη καὶ πάσας περιέχουσα τὰς ἄλλας. Αὕτη δ’ ἐστὶν ἡ καλουμένη πόλις καὶ ἡ κοινωνία ἡ πολιτική”.[1] 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ,  Πολιτικά 1252a1–1253a5

     Όπως στα Πολιτικά του Αριστοτέλη έτσι και στα Ηθικά Νικομάχειά του, ο μεγάλος φιλόσοφος αναφέρεται στην ύπαρξη πληθώρας επιμέρους κοινωνιών που εντάσσονται στο κυρίως σώμα της Πολιτείας. Όλες αυτές οι κοινωνικές όμαδες επιδιώκουν ένα διαφορετικό κατά περίπτωση συμφέρον.

      Όμως, έχουμε διερωτηθεί ποτέ αν πράγματι όλες οι κοινωνικές όμαδες έχουν φωνή; Άραγε, υπάρχει έλλειμα εκπροσώπησης κάποιων ευπαθών ομάδων και γιατί συμβαίνει αυτό;

 Γράφει η Κωνσταντίνα Μαντζαβρά

Πολιτικός Επιστήμων

Η Αθήνα και ιδιαίτερα το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με πληγωμένη πόλη σε αυτό που ο καθένας μας αντικρίζει καθημερινά. Νέοι νευρικοί, παρορμητικοί, υπερευαίσθητοι, συναισθηματικά ασταθείς και ανώριμοι, είναι τα παιδιά της κρίσης. Δεν βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, δεν έχουν ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα, κοινωνικά σημεία αναφοράς. Ζούν μια ζωή χωρίς μέλλον, χωρίς στηρίγματα –κυρίως ψυχολογικά-, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις, γεμάτοι εσωτερικά κενά που τους περιθωριοποιούν.

Γράφει η Κεραμάρη Γεωργία
Δημοσιογράφος

Γράφει η Αθανασία Φουσέκη

Ψυχολόγος

Κι ενώ το καλοκαίρι μας αποχαιρετά, το κέντρο της Αθήνας συνεχίζει να μοιάζει με καμίνι που ετοιμάζεται να εκραγεί , όχι μόνο από το παρατεταμένο καύσωνα αλλά κι από την εκρηκτική ύλη των κοινωνικών προβλημάτων που έχουν συσσωρευτεί.

Γράφει η Νίκη-Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη

Κλινική Ψυχολόγος

Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος των ανθρώπων που πάνε βιαστικά στις δουλειές τους ή χαζεύουν τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, θα συναντήσει κανείς φιγούρες στη θέα των οποίων οι περισσότεροι αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Είναι μια «άλλη» κοινωνία συνανθρώπων μας που κάνανε το δρόμο σπίτι τους ή διαβιούν σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης. Είναι οι άστεγοι της Αθήνας.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΜΚΟ Κλίμακας, η οποία δραστηριοποιείται στην στήριξη των άστεγων συμπολιτών μας, περισσότεροι από 20000 άνθρωποι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της έλλειψης στέγης ή την απουσία επαρκών συνθηκών στέγασης. H κοινωνική ομάδα των αστέγων αποτελείται κυρίως από ψυχικά ασθενείς, καθώς επίσης και από χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών, αποφυλακισμένους, άτομα που έχουν ανατραφεί σε ιδρύματα, ευπαθείς ομάδες μεταναστών, προσφύγων, αλλοδαπών που παρουσιάζουν με τη σειρά τους δευτερογενείς ψυχικές διαταραχές. Το ποσοστό αστέγων που δεν παρουσιάζει ψυχοπαθολογία είναι αμελητέο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας εμφανίστηκε μια «νέα γενιά αστέγων», που δεν συνάδουν με την προαναφερθείσα κοινωνική αναπαράσταση του αστέγου που συντηρείται από τις κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες του ευρύτερου πληθυσμού. Άνθρωποι μετρίου ως υψηλού μορφωτικού επιπέδου που μέχρι πρότινος διατηρούσαν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ψυχικά πάσχοντες και δεν εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, μετατρέπονται από δυναμικά μέλη της κοινωνίας στους σύγχρονους κοινωνικά αποκλεισμένους.

Γράφει η Αναστασία Πρίφτη

Κοινωνικός Ανθρωπολόγος

 Έχετε αναλογιστεί πόσες φορές, κάθε ένας από μας, χρησιμοποιεί τη λέξη «άνθρωπος» στην καθημερινότητά του; Σε πόσες διαφορετικές περιστάσεις. Με πόσα διαφορετικά νοήματα. Άλλοτε τόσο προσωπικά και άλλοτε συνδεδεμένα με κοινά νοήματα και αντιλήψεις από το ιδιαίτερο περιβάλλον του.

Η ενασχόληση με τον άνθρωπο έχει αναχθεί εδώ και πολλά χρόνια σε επιστήμη, τον κλάδο της ανθρωπολογίας. Η ανθρωπολογία είναι ένας επιστημονικός κλάδος που αναπτύσσεται συνεχώς και διεθνώς, σε πολλές κατευθύνσεις υπηρετώντας και υπερασπίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον άνθρωπο. Στην Ελλάδα, η ανθρωπολογία ως επιστήμη (με τις δυο βασικές και αλληλένδετες κατευθύνσεις της: τη φυσική και την κοινωνική) και ως ερευνητικό εργαλείο άρχισε τα τελευταία χρόνια να αξιοποιείται πιο συστηματικά, τόσο στην έρευνα όσο και την εκπαίδευση, με πολλά ακόμα περιθώρια βελτίωσης. Στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί παρά να ξεχωρίζει ως πρωτοπόρος προσπάθεια για τα ελληνικά ανθρωπολογικά δεδομένα, η ίδρυση και λειτουργία ενός επιστημονικού φορέα διεθνούς αναγνώρισης στην Ελλάδα. Ενός φορέα με σημαντική και πολυσχιδή δραστηριότητα στο ενεργητικό του, ο οποίος υπερασπίζεται την ανθρωπολογία σε όλες της διαστάσεις της. Πρόκειται για την Ανθρωπολογική Εταιρεία Ελλάδος (Α.Ε.Ε.), η οποία εδρεύει στο δήμο Αθηναίων και έχει συμπληρώσει πάνω από 40 χρόνια λειτουργίας.

Μία πρώτη, μη ενδελεχής έρευνα ήταν αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι πρόκειται για μία ιδιαίτερη περίπτωση επιστημονικού φορέα, η δράση του οποίου είναι αναγνωρισμένη τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Η Α.Ε.Ε. είναι γνωστή όχι μόνο για το επιστημονικό της έργο, αλλά και για τη δυναμική με την οποία προασπίζεται τον άνθρωπο, καθώς παρεμβαίνει, μάχεται, καταγγέλλει και προλαμβάνει, όσο μπορεί, κακόβουλες ενέργειες εις βάρος του. Στο άρθρο αυτό θα επιχειρηθεί μία πρώτη γνωριμία με την Α.Ε.Ε., με στόχο να αναλυθούν σε επόμενα άρθρα συγκεκριμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες της.

Γράφει η Νατάσα Στάμου

Δημοσιογράφος

Η δημόσια διαβούλευση ανάμεσα στους εκπροσώπους της δημόσιας διοίκησης και τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών στην Ελλάδα βρίσκεται κατ’ ουσίαν ακόμα στα σπάργανα. Αξιοποιήθηκε ως εργαλείο καλής νομοθέτησης σποραδικά, με αμφίβολα όμως αποτελέσματα. Ποικίλοι είναι άλλωστε, οι θεσμικοί, πολιτισμικοί και τεχνολογικοί παράγοντες που επηρεάζουν σήμερα την ανάπτυξη και διεξαγωγή των διαβουλευτικών διαδικασιών αλλά και τις προθέσεις των συμμετεχόντων. Οι πρόσφατες ωστόσο, πρωτοβουλίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για την καθιέρωση και θεσμοθέτηση μηχανισμών διαβούλευσης αν και είναι αξιοσημείωτες, φανερώνουν ότι μένουν πολλά ακόμα βήματα να υλοποιηθούν.