Η επινόηση των θέσεων εργασίας και η επιχειρηματικότητα
Διάλογος με το διευθυντή της «Social Activism Αθηνών»
Επιμέλεια Γαρυφαλλιά Γκαντζούνη,
Manager Ανθρώπινου Δυναμικού
Στο σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχουν απεριόριστες προσφερόμενες θέσεις εργασίας, ούτε αυτές προκύπτουν αυθόρμητα, ούτε μπορεί να τις δημιουργήσει απεριόριστα το κράτος. Για το λόγο αυτό παρουσιάζεται η διόγκωση του φαινομένου της ανεργίας, που λογικά προκύπτει από τον περιορισμό της προσφοράς εργασίας και την ταυτόχρονη αύξηση της ζήτησης. Έτσι, είναι προφανές ότι οι θέσεις εργασίας δημιουργούνται από τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, την οποία ούτε το κράτος μπορεί να επεκτείνει, αλλά ούτε και ο ιδιωτικός τομέας, πέραν των ορίων εκείνων που επιτρέπουν σε μια επιχείρηση τη βιωσιμότητα. Σε κάθε περίπτωση, η βιωσιμότητα μιας επιχείρησης προϋποθέτει ένα ποσοστό κέρδους, ενώ για το κράτος προϋπόθεση της βιωσιμότητας είναι να μην υπάρχει ζημία. Πώς μπορούν να δημιουργηθούν όμως θέσεις εργασίας πέραν αυτών των ορίων;
Ο Δεκάλογος του σύγχρονου «εθελοντή» σε μια ρημαγμένη Ελλάδα
Γράφει ο Αλέξανδρος Ξυράφης,
Γεωπόνος
Όσον αφορά τον ευκόλως χρησιμοποιήσιμο και καταχρηστικά εκμεταλλεύσιμο όρο του «εθελοντή», ας αναφερθούν και ας προβληματίσουν ηθικοί κανόνες για το τι σημαίνει σε τελική ανάλυση ο συγκεκριμένος όρος, τουλάχιστον σε τούτη εδώ τη χώρα, θεωρώντας βέβαια το Δεκάλογο που ακολουθεί ως μία προσωπική και μόνο γνώμη.
Η ψυχολογία της ανεργίας
«Δεν βρίσκω κανένα νόημα στη ζωή μου»
Γράφει η Αθανασία Φουσέκη,
Ψυχολόγος
Τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας καλά κρατούν και ολοένα αυξάνονται, λες και πρόκειται για έναν ύπουλο μολυσματικό ιό, που κυκλοφορεί στον αέρα και τρυπώνει αθόρυβα στα σπίτια και στις ζωές μας, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Όσο για εκείνους τους «τυχερούς», που ακόμα δεν «μολύνθηκαν» και διατηρούν την πολυπόθητη και «μεγαλοπρεπή» ιδιότητα του εργαζόμενου, κάνουν τον σταυρό τους και λένε «δόξα τω Θεό», ενώ τις περισσότερες φορές δίνοντας υπεραξία χρόνου και ενέργειας, δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες απλά και μόνο για να εξασφαλίσουν μισθούς πείνας. Μα τι τύχη Θεέ μου; Δουλειά ή δουλεία τελικά; Τι γίνεται όμως για εκείνους που ήδη έχουν «μολυνθεί», που βρίσκονται στα «αζήτητα» και ο μεγάλος αγνοούμενος είναι ο ψυχισμός τους;
Αθήνα: το άλλο πρόσωπο της πόλης
Η Αθήνα που θέλουμε…
Γράφουν: Γεωργία Κεραμάρη και Κατερίνα Νάκου,
Δημοσιογράφοι
Στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας «χτυπάει» η οικονομική, κοινωνική, καλλιτεχνική και εμπορική καρδιά της χώρας. Η πόλη διαθέτει ένα αξιοζήλευτο ιστορικό υπόβαθρο και έναν ανεξάντλητο πλούτο αξιοθέατων που μπορούν να την αναδείξουν ως κορυφαίο τουριστικό προορισμό. Η Ακρόπολη, ο Ναός του Ολυμπίου Διός και οι θησαυροί του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εξακολουθούν να γεμίζουν δέος την παγκόσμια κοινότητα. Αγέρωχα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς βρίσκονται διάσπαρτα σε κάθε γωνιά της πόλης. Αφηγούνται την μακρόχρονη ιστορία της. Στο ιστορικό κέντρο γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακά καφενεία και αρχαίοι οικισμοί ξεπροβάλλουν μέσα από τα χαλάσματα. Ταξιδεύουν νοερά τον επισκέπτη σε μια άλλη εποχή. Στα αξιοζήλευτα αυτά μνημεία προστίθεται μια ανεξάντλητη ποικιλία από ενδιαφέροντα στοιχεία που εκτείνονται από τον πολιτισμό, το θέατρο τη μουσική, την διασκέδαση και φθάνουν μέχρι τη γαστρονομία, τη θάλασσα, τον ήλιο και τις γειτονικές εξορμήσεις. Η πόλη συνδυάζει την ιστορία και το παρελθόν με τη σύγχρονη πραγματικότητα μιας μεγάλης μεσογειακής πόλης.
Εθελοντισμός: σύμμαχος ή εχθρός των εργαζομένων;
Γράφει η Γεωργία Κεραμάρη,
Δημοσιογράφος
Οι εθελοντές είναι άνθρωποι της «διπλανής» πόρτας. Είναι όμως και άνθρωποι της «πρώτης» γραμμής. Άτομα που παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Συνδιαμορφωτές και «πλοηγοί» ενός κοινού οράματος για ένα καλό μέλλον. Άνθρωποι που δεν μεμψιμοιρούν, δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν αρέσκονται να θεωρητικολογούν αλλά προτιμούν να αναλαμβάνουν δράση.
Ο εθελοντισμός θεριεύει στην εποχή της κρίσης. Θα τον αναχαιτίσουμε;
Κράτος κι αγορά. Οι μεγάλες ρυθμιστικές δυνάμεις κι η Κοινωνία Πολιτών
Γράφει ο Βασίλης Τακτικός
Μετά τις εκρηκτικές διαστάσεις που λαμβάνει αυτή η παγκόσμια οικονομική κρίση, εκείνο που διαπιστώνουμε με ανάγλυφο τρόπο, είναι ότι η ιστορία δε μένει αμετακίνητη ούτε στις ανάγκες ούτε στις ιδέες ούτε στα πολιτικά προτάγματα, όπως αυτά είχαν ορισθεί στο παρελθόν, αλλά μας αναγκάζει σε ένα γενικότερο επαναπροσδιορισμό. Αυτό που παρουσιάστηκε πριν δύο δεκαετίες ως «το τέλος της ιστορίας», αντίθετα με τις νεοφιλελεύθερες προφητείες, δεν ήρθε. Οι ακραίες ολιγαρχικές αντιλήψεις και μαζί τους ο άκρατος κρατισμός, καταρρέουν. Ο κόσμος από διπολικός, κράτος – αγοράς, γίνεται τώρα τριπολικός κράτος – αγοράς – κοινωνία. Είναι πρόδηλο ότι ο πολιτισμός και κυρίως οι νέες τεχνολογίες που έχουν να κάνουν με τη διάδοση της πληροφορίας, διαφοροποιούν διαρκώς τα δεδομένα με αποτέλεσμα οι επικρατούσες ιδεολογίες να σπρώχνουν τις κοινωνίες είτε προς την αυτοκαταστροφή διαφόρων συστημάτων που δεν είναι πλέον λειτουργικά, είτε προς τη δημιουργία νέων.
Ένα σύντομο σημείωμα για την Κοινωφελή Εργασία, στο φίλο της διπλανής πόρτας
Γράφει ο Κωνσταντίνος Σκριάπας,
Οικονομολόγος – Σύμβουλος Ανάπτυξης
Πρόεδρος Δικτύου ΜΚΟ Θεσσαλίας
Μέλος του Πανελλήνιου Παρατηρητήριου των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών
ΒΟΛΟΣ
Επειδή τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια δυσάρεστη κατάσταση, αναφορικά με το ρόλο των ΜΚΟ στην κοινωφελή εργασία και τη δημιουργία ενός κινήματος μίσους, από τους ίδιους τους εργαζόμενους στα Προγράμματα αυτά, κατά των Εθελοντικών Οργανώσεων, που από τη φύση τους είναι οι μόνοι τους σύμμαχοι και υπερασπιστές τους, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς.
Όταν «βολεύονται» πολλοί…
Συνέντευξη της Sitsa_K, Γραφίστρια,
στη Χριστίνα Χαραλαμποπούλου, Διεθνολόγο
«…Ακόμα και σήμερα, με όλη αυτή την πληροφόρηση, υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους θέσεις εργασίας και απειλούν προκειμένου να πας με τα νερά τους… Και υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ρίχνουν τις αξίες και τα ιδανικά τους, απαρνιούνται την ελευθερία της έκφρασής τους, για να κρατήσουν με νύχια και με δόντια αυτή τη «δουλίτσα» των 400, 500, 625€…
Η μισή τροφή που παράγεται παγκοσμίως «πετιέται στα σκουπίδια»
Γράφει ο Φώτης Παπαϊωάννου,
Κοινωνιολόγος
Τα μισά τρόφιμα από αυτά που παράγονται ετησίως καταλήγουν στο κάδο των αχρήστων ή σε κάποια χωματερή! Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει βρετανική έρευνα του Ινστιτούτου των Πολιτικών Μηχανικών της χώρας αυτής, (Institute of Mechanical Engineers) που μεταδόθηκε από το BBC. Πιο συγκεκριμένα, το 30% με 50%, ή αλλιώς 1,2 με 2 δισεκατομμύρια τόνοι τροφίμων που παράγονται ετησίως (από τα 4 που υπολογίζεται η συνολική παραγωγή) καταλήγουν στα σκουπίδια, με την ποσότητα αυτή ολοένα να αυξάνεται. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας –και επικεφαλής του Τομέα Ενέργειας και Περιβάλλοντος του Ινστιτούτου Τιμ Φοξ-το ποσοστό των τροφίμων που χάνεται και “πετιέται” στον κόσμο, «είναι απλά συγκλονιστικό αν το αναλογιστεί ο καθένας από εμάς».
«Κοινωνικό Θεατροπωλείο»: τρόφιμα αντί εισιτηρίου
Γράφει η Κωνσταντίνα Μαντζαβρά,
Πολιτικός Επιστήμων
Πρόκειται για θέατρο κοινωνικής αλληλεγγύης που ήρθε στο προσκήνιο περίπου πριν ένα χρόνο. Άραγε θα συνεχιστεί;
Το θεσμό του «Κοινωνικού Θεατροπωλείου» εγκαινίασε περίπου πριν ένα χρόνο το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ΚΘΒΕ, δίνοντας, έτσι, βάση στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής.
Δήμος Αθηναίων: Προσδοκίες από το νέο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου
Γράφει η Αναστασία Πρίφτη,
Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Μετά τα πρόσφατα εγκαίνια του νέου Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου, στο χώρο της γνωστής μας «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, έσπευσα να επισκεφτώ και να γνωρίσω από κοντά το αποτέλεσμα αυτού που πριν από λίγα χρόνια ήταν απλώς ένα μελλοντικό όραμα. Το έντυπο που κρατώ στα χέρια μου (έντυπο που δίδεται στον επισκέπτη στην είσοδο) έχει τίτλο: «Οδηγός Μουσειακής Διαδρομής», μιας διαφορετικής διαδρομής σκέφτομαι στιγμιαία καθώς εν μέσω κρίσης προτείνει μία νέα οδό, ένα νέο δρόμο αυτόν της ανάπτυξης, η οποία σέβεται το παρελθόν και ατενίζει το μέλλον με προτάσεις.
Κοινωφελής εργασία: Ποιο το πραγματικό όφελος;
Γράφει η Αναστασία Πρίφτη,
Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Το δικαίωμα στην εργασία και η οργάνωση της με τον πιο δίκαιο και παραγωγικό τρόπο είναι ζητήματα που έχουν απασχολήσει λίγο ως πολύ όλους μας. Σήμερα όμως που οι ευκαιρίες για εργασία σπανίζουν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με ένα επιπλέον ζήτημα, αυτό του φόβου, της ανασφάλειας. Ο φόβος ως κακός σύμβουλος δυστυχώς θολώνει τη σκέψη μας και μας εμποδίζει να αξιολογήσουμε σωστά τα δεδομένα. Τα εργασιακά δεδομένα στις μέρες μας χρειάζονται ψύχραιμη και μεθοδική αντιμετώπιση και πάνω απ’ όλα θετική και δημιουργική διάθεση, απέναντι σε κάθε εργασιακή ευκαιρία που μας δίνεται προκειμένου να ωφεληθούμε τελικά απ’ αυτήν.
Οι εθελοντικές οργανώσεις είναι «άγγελοι» για τους εργαζόμενους; Ή «δαίμονες»; Ή κατάλαβα κάτι λάθος;
Γράφει η Νίκη – Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη,
Κλινική Ψυχολόγος
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν…» Και φυσικά όπου νταβαντούρι, γάμος ή χαρά η Βασίλω πρώτη. Λες και αρεσκόμαστε σα λαός να βρισκόμαστε σε πλάνη. Να τρέφουμε συλλογικές και ατομικές ψευδαισθήσεις, να εφευρίσκουμε αόρατους εχθρούς, να παραδινόμαστε αμαχητί στους υπαρκτούς και να κυνηγάμε χίμαιρες.
