Ο όρος “δια βίου μάθηση” αναφέρεται σε μια εκπαιδευτική διαδικασία και φιλοσοφική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία η εκπαίδευση θεωρείται ως μια μακροχρόνια διαδικασία που ξεκινά από τη γέννηση του ανθρώπου και συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ως το πιο κατάλληλο και αστείρευτο μέσο για διαρκή προσωπική βελτίωση και επαγγελματική εξέλιξη. Ο όρος αυτός καλύπτει κυρίως τη βιωματική μάθηση στην εργασία, τον πολιτισμό, καθώς και στη συμμετοχή στη συλλογική δημιουργία στα κοινά, στην Ο επίσημος ορισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δια βίου μάθηση αναφέρεται σε: «Κάθε μαθησιακή δραστηριότητα η οποία αναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής με σκοπό τη βελτίωση των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των εφοδίων, στο πλαίσιο μιας προσωπικής, κοινωνικής οπτικής και/ή μιας οπτικής που σχετίζεται με την απασχόληση» (European Commission, Com (2001) 678).
εφαρμογή νέων τεχνολογιών αλλά και την άσκηση στην τέχνη και τον εθελοντισμό.
Στη σύγχρονη πρακτική, ενώ η δια βίου μάθηση εκθειάζεται, στην ουσία ακυρώνεται από ένα γραφειοκρατικό σύστημα με «κούφια» πτυχία. Επιπροσθέτως, ενώ εξελίσσεται τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας, δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα διότι εκτρέπεται από τον πραγματικό της στόχο που είναι η δια βίου μάθηση μέσα από την εργασία και όχι σε κάποιο σχολείο αποκομμένο από την παραγωγή. Η διαστροφή βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι η δια βίου μάθηση γίνεται στα σχολεία, ενώ θα έπρεπε ρητά να απαγορεύεται να γίνεται σε αυτά. Η εκτροπή είναι καραμπινάτη και σκόπιμη για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα από τη διάθεση των πόρων. Αυτή η γενιά προείσπραξε τα χρήματα της επόμενης γενιάς, κάτι που είναι μια πρωτοφανής ιστορική απάτη. Οι πόροι για τη δια βίου μάθηση, λοιπόν, «πετιούνται».
Η δια βίου μάθηση δύναται να εφαρμοστεί σε πολυπληθείς τομείς: π.χ. ως μάθηση στην επιχειρηματικότητα, στην συνεργατική οργάνωση, σε νέα προϊόντα και υπηρεσίες όπου πραγματικά υπάρχει ανάγκη, στην παραγωγικότητα, στη δικτύωση, στην υγιεινή διατροφή, στα ζητήματα της πόλης και το περιβάλλον, στην κηποτεχνική, στη μαγειρική, στη διαδικασία e-learning, στη δημοσιογραφία πολιτών καθώς και σε πολλούς άλλους τομείς.
Το ζήτημα της «δια βίου έξυπνης διαχείρισης της γνώσης»
Το ζητούμενο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι η αναγκαιότητα της αποτελεσματικής διαχείρισης των ανθρωπίνων πόρων της αλλά και της γνώσης που υπάρχει σε πολλούς τομείς που μένουν αναξιοποίητοι λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων της διοίκησης είτε του Κράτους είτε των Δήμων. Το άλλο επίπεδο ορθολογικής διαχείρισης της γνώσης, εκτός από το διοικητικό, είναι το επίπεδο της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού και της σύζευξης τεχνικών γνώσεων με την πολιτική συνειδητότητα του πολίτη και του καταναλωτή. Την ενεργό συμμετοχή του πολίτη στη διαχείριση των ζητημάτων.
Καταρχήν, αυτό δε μπορεί να γίνει ανοργάνωτα. Η αποτελεσματικότητα προϋποθέτει οργανωμένη έκφραση μέσα από τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών, συμβούλια της γειτονιάς, κοινωνικές δομές των Δήμων και γιατί όχι, μιλώντας για τις σύγχρονες «εκκλησίες του Δήμου». Δηλαδή, τοπικές συνελεύσεις διαβούλευσης στο πλαίσιο της συμμετοχικής δημοκρατίας που μπορούν να επισημαίνουν προβλήματα και να αναλαμβάνουν ευθύνες για την επίλυση τους. Επίσης, μια άλλη μορφή έξυπνης διαχείρισης της γνώσης είναι η δημιουργία και η εξέλιξη των «θεσμών αλληλεγγύης» και η αξιοποίηση τους στην προώθηση της κοινωνικής οικονομίας και επιχειρηματικότητας. Δηλαδή, δημιουργία επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων.
Ο υπεύθυνος και οργανωμένος πολίτης στη πόλη του, καλείται να γίνει συν-δημιουργός με την Τοπική Αυτοδιοίκηση τοπικών αναπτυξιακών πρωτοβουλιών. Όχι με αποκλειστικό κίνητρο το κέρδος αλλά την διεκδίκηση της ποιότητας ζωής και την αντιμετώπιση της φτώχειας. Και σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν πολύ καλύτερες τεχνολογικές και υλικές προϋποθέσεις από ότι υπήρχαν π.χ. στην αρχαία Αθήνα όπου οι πολίτες ήταν συν-δημιουργοί της πόλης τους.
Βασική προϋπόθεση αντιμετώπισης των σύγχρονων προβλημάτων μιας πόλης είναι η αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας στο πρότυπο συμμετοχικής δημοκρατίας. Εδώ βρίσκεται η ουσία της προβληματικής που μπορούμε να θέσουμε σήμερα. Όχι φυσικά για να αντιγράψουμε το μοντέλο της Αρχαίας Αθήνας (κάτι που είναι αδύνατο σήμερα) αλλά μπορούμε να εμπνευστούμε από αυτό σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της γνώσης και της συλλογικής δημιουργίας και παράλληλα με τις διαδικασίες που προάγουν τη συλλογική δημιουργία να αξιοποιήσουμε πολύ καλύτερα και πιο αποδοτικά τις νέες τεχνολογίες.
Καταρχήν, το διαδίκτυο για την επικοινωνία, τη δια βίου μάθηση αλλά και αυτο-οργάνωση των πολιτών. Έτσι δημιουργούνται νέες επιχειρήσεις, βιώσιμες, και σε συλλογικό επίπεδο και πιο ικανούς εργαζόμενους οι οποίοι θα μπορούν να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες σε αναγκαία προϊόντα και υπηρεσίες. Στην προκειμένη περίπτωση έξυπνη διαχείριση της γνώσης σημαίνει νέα προϊόντα και κοινωνικές υπηρεσίες που είναι αναγκαίες στην αντιμετώπιση της φτώχειας. Τα κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, φροντιστήρια κ.α. είναι κάποια παραδείγματα αλλά δε πρέπει να μείνουμε σε αυτά. Η διεκδίκηση του στόχου για τις πράσινες πόλεις στη βάση των κοινωνικών αναπτυξιακών συμπράξεων όταν προωθείται οριζόντια από την κοινωνία με τη συμμετοχή των πολιτών μπορεί να «γεννήσει» μια σειρά από νέα προϊόντα και επαγγέλματα. Μια τέτοια διαδικασία όχι μόνο θα αλλάξει την όψη της πόλης ενισχύοντας το πράσινο αλλά σαφώς θα δημιουργήσει και κάποιες θέσεις εργασίας. Σπουδαίος είναι ο ρόλος, επίσης, του ενεργού καταναλωτικού κινήματος που γενικότερα μπορεί να μειώσει το κόστος διαμεσολάβησης υπέρ φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας.
Στο ερώτημα τι κερδίζει η πόλη στο σύνολό της από μία τέτοια στάση των πολιτών, η απάντηση είναι σαφώς ότι κερδίζουν οι κοινωνικά και οικονομικά αποκλεισμένοι πολίτες, άρα συμπεριληπτικά περισσότεροι ενεργοί πολίτες.
Αν λάβουμε υπόψη τι είχε ποιοτικά η αρχαία Αθήνα και τι έχουμε σήμερα από την πλευρά της λειτουργίας και τη κουλτούρας λαμβάνοντας υπόψη τις τεχνολογίες του σήμερα θα διαπιστώσουμε το εξής παράδοξο. Να θαυμάζουμε την ποιότητα των έργων και την ποιότητα ζωής στην αρχαία Αθήνα χωρίς τα εξελιγμένα τεχνολογικά και μηχανικά μέσα που διαθέτουμε σήμερα. Αυτό και μόνο θα πρέπει να μας προβληματίσει για τη σχέση της επιστήμης με την φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής. Πολύ απλά, θα λέγαμε ότι στην εποχή μας έχουμε εξελιγμένη επιστήμη και στην αρχαία Αθήνα μοναδικά ανεπτυγμένη φιλοσοφία που καθόριζε και τους θεσμούς της πόλης. Κι αυτό συνέβαινε γιατί ολόκληρη η πόλη λειτουργούσε σαν σχολείο. Η εκκλησία του Δήμου και το θέατρο ήταν μια διαδικασία δια βίου μάθηση.
Αν συνδυάσουμε, λοιπόν, τα εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα με την έξυπνη διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων και μια πιο φιλοσοφημένη στάση ζωής σε σχέση με την κατανάλωση τις αξίες ζωής και την αντίθεση πλούτος-φτώχεια, σίγουρα μπορούμε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής σε επάρκεια μέσα από την κατανομή του παραγόμενου πλούτου δίνοντας περισσότερη σημασία στο πνευματικό πλούτο της πόλης που εξίσου καθορίζει την ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε την ουσιαστική συσχέτιση της αξιοποίησης των ανθρωπίνων πόρων με τη διαχείριση της γνώσης που δεν είναι μόνο η επιστήμη και η τεχνολογία αλλά και η φιλοσοφική στάση ζωής των πολιτών σε προτεραιότητες αξίες και τη συμμετοχή τους για τα κοινά αγαθά της πόλης.
Δια βίου μάθηση στην αγορά εργασίας
Στο σύγχρονο κόσμο, δεν υπάρχουν απεριόριστες προσφερόμενες θέσεις εργασίας, ούτε αυτές προκύπτουν αυθόρμητα, ούτε μπορεί να τις δημιουργήσει απεριόριστα το κράτος. Για το λόγο αυτό, παρουσιάζεται η διόγκωση του φαινομένου της ανεργίας, που λογικά προκύπτει από τον περιορισμό της προσφοράς εργασίας και την ταυτόχρονη αύξηση της ζήτησης. Έτσι, είναι προφανές ότι οι θέσεις εργασίας δημιουργούνται από τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, την οποία ούτε το κράτος μπορεί να επεκτείνει, αλλά ούτε και ο ιδιωτικός τομέας, πέραν των ορίων εκείνων που επιτρέπουν σε μια επιχείρηση τη βιωσιμότητα. Σε κάθε περίπτωση, η βιωσιμότητα μιας επιχείρησης προϋποθέτει ένα ποσοστό κέρδους, ενώ για το κράτος προϋπόθεση της βιωσιμότητας είναι να μην υπάρχει ζημία. Πώς μπορούν να δημιουργηθούν όμως θέσεις εργασίας πέραν αυτών των ορίων;
Πώς αντιμετωπίζουμε το κράτος;
Θα πρέπει να απαλλαγούμε από την αυταπάτη ότι το κράτος μπορεί να λειτουργήσει ως «θεός» ώστε να τα προβλέπει όλα, να τα επιχειρεί όλα και να μεριμνά για όλα, παίρνοντας ρίσκο για το καθετί χωρίς να συμμετέχουν στην επιχειρηματική διαδικασία και οι πολίτες. Το κράτος, ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι, πέραν από ορισμένους τομείς παραγωγής δημόσιων αγαθών, όπως παιδεία, υγεία, δημόσια έργα, είσπραξη φόρων κ.ά., δεν είναι σε θέση να επεκτείνει την επιχειρηματικότητά του εκεί που λειτουργούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι. Όπου το κράτος ιστορικά υπήρξε ο απόλυτος επιχειρηματίας, το έκανε με δικτατορία και απόλυτη στρατιωτική πειθαρχία˙ και αυτό μόνο για περιορισμένες ιστορικές περιόδους εμπόλεμης κατάστασης ή επαναστατικής διέγερσης.
Ο προφανής λόγος, που το κράτος στις ειρηνικές και δημοκρατικές κοινωνίες δεν μπορεί να γίνει επιχειρηματίας σε όλα τα επίπεδα, είναι διότι σε αυτή την περίπτωση θα χρειαζόταν μια τεράστια γραφειοκρατία ώστε να ελέγχει την κάθε μικροεπιχείρηση κι αυτοαπασχολούμενο εάν πηγαίνει στο χώρο εργασίας του, αν αποδίδει προϊόν και αν αυτό είναι χρήσιμο για την κοινωνία. Το κόστος, σ’ αυτήν την περίπτωση, ακόμα κι αν λειτουργούσε άψογα το σύστημα, θα ήταν τεράστιο, δε θα επαρκούσαν οι φόροι ή η υπεραξία του προϊόντος ώστε να λειτουργήσει μια τέτοια γραφειοκρατία. Γι’ αυτό και το κράτος, όταν επεκτείνεται πολύ, γίνεται κακός επιχειρηματίας. Αυτό έχει δοκιμαστεί στην ιστορία με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Από την άλλη μεριά, όταν η οικονομία βρίσκεται σε κρίση και μειώνεται το κέρδος, πολλές από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγούνται στη χρεωκοπία και την πτώχευση, οδηγώντας εκατομμύρια εργαζομένους στην ανεργία. Εδώ λοιπόν, επιβάλλεται να δοθεί μια εξήγηση, όχι μόνο από το κράτος, αλλά και από τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους. Μια εξήγηση και μια προοπτική για το τι μπορεί να γίνει απ’ αυτό το σημείο και πέρα. Πώς μπορούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;
Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας
Η κοινωνική οικονομία είναι σε θέση να προσφέρει θέσεις εργασίας μέσα από συνεταιριστικές και κοινωνικές επιχειρήσεις. Από μόνη της, όμως, αυτή η προοπτική ασφαλώς δεν είναι ρεαλιστική, εάν δε γίνει μέριμνα για το πώς θα αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα μέσα από τις συλλογικές και ατομικές πρωτοβουλίες των ικανών μεν προς εργασία, αλλά αδύναμων να τη διεκδικήσουν. Μια συνοπτική απάντηση, που θα μπορούσε να δοθεί σε αυτή την περίπτωση, είναι ότι δεν μπορούν να τη διεκδικήσουν από τους άλλους αλλά από τον ίδιο τους τον εαυτό με επινοήσεις συνεργασίας καινοτομικών ιδεών, ανίχνευση νέων αναγκών της κοινωνίας και ικανοποίηση αυτών των αναγκών με νέα προϊόντα και υπηρεσίες.
Τι σημαίνει, όμως, ανίχνευση αναγκών και ποια προϊόντα μπορούν να αναπτυχθούν τα οποία δεν έχουμε σήμερα; Ας πάρουμε έναν-έναν τους τομείς.
Τομέας Γεωργίας
Στην Ελλάδα, έχουμε μεγάλο έλλειμμα σε κτηνοτροφικά προϊόντα αλλά και μεσογειακής διατροφής. Και στον τομέα αυτόν, με σύγχρονους όρους μπορεί να αναπτυχθεί κάλλιστα η αγροτική επιχειρηματικότητα και απασχόληση εάν πλάι στις παραδοσιακές τεχνικές προσθέσουμε και τις νέες τεχνολογίες, την πληροφορική και το διαδίκτυο. Επί παραδείγματι, η δημιουργία πρατηρίων από Κοιν.Σ.Επ., από τα οποία οι άπορες και με χαμηλό εισόδημα οικογένειες θα προμηθεύονται φθηνά τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, αποτελεί μια καλή και υλοποιήσιμη ιδέα. Επίσης, μπορούν να εντατικοποιηθούν οι online πωλήσεις αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, σύμφωνα με το γαλλικό μοντέλο. Η κατασκευή μιας ιστοσελίδας δίνει στους γεωργούς, τους κτηνοτρόφους, τους συνεταιρισμούς και τις ομάδες παραγωγών δυνατότητες προβολής και προώθησης των αγροτικών τους προϊόντων. Ταυτόχρονα, δίνει την ευκαιρία στις επιχειρήσεις τροφίμων, στους εμπόρους και χονδρεμπόρους, τυποποιητές και στα σούπερ μάρκετ, μέσω του ιδίου ιστοχώρου να αναζητήσουν τους παραγωγούς εκείνους που θέλουν να συνεργαστούν και να αγοράσουν τα προϊόντα τους. Τέλος, οι συμπράξεις ομάδων αγροτών και κτηνοτρόφων ανοίγουν νέες επιχειρηματικές προοπτικές με πολλά οφέλη για τους ίδιους τους παραγωγούς αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Όλα αυτά, βέβαια, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, πρέπει να λειτουργήσουν με τη λογική της κατάργησης του μεγάλου διαμεσολαβητή, ο οποίος ανεβάζει το κόστος πώλησης και κάνει πιο χρονοβόρα την όλη διαδικασία μεταφοράς του προϊόντος από τον παραγωγό στον τελικό καταναλωτή.
Τομέας υγείας
Στα σημερινά προβλήματα που παρουσιάζει το σύστημα της υγείας στη χώρα μας, λύση μπορεί να δοθεί και μέσω της κοινωνικής οικονομίας. Σε μια εποχή που η φτώχεια και η ανέχεια έχουν έρθει στο προσκήνιο, τα κοινωνικά φαρμακεία και τα κοινωνικά ιατρεία των Δήμων, κινούμενα από μια ισχυρή πρωτοβουλία αλληλεγγύης, περιθάλπουν εκατοντάδες άπορους πολίτες. Μάλιστα, τα κοινωνικά φαρμακεία σε σύμπραξη με αγροτικές ΚοινΣΕπ μπορούν να παρασκευάζουν φυτικά φάρμακα και καλλυντικά από βιολογικές καλλιέργειες και να τα διανέμουν είτε δωρεάν είτε με ένα συμβολικό αντίτιμο.
Τομέας Τουρισμού
Η χώρα μας έχει να προσφέρει πολλά στον τομέα αυτόν, τόσο λόγω του φυσικού της πλούτου και της φυσικής της ομορφιάς όσο και κυρίως λόγω της πολιτιστικής της κληρονομιάς, η οποία είναι επιτακτική ανάγκη να αναδειχθεί με ποικίλους τρόπους. Μια πολύ καλή επιχειρηματική πρόταση αφορά στην ψηφιοποίηση του πολιτιστικού περιεχομένου, των μύθων, των μνημείων και της ιστορίας της χώρας.
Με την ψηφιοποίηση επιτυγχάνονται σημαντικοί στόχοι, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι ακόλουθοι:
1. Η διατήρηση της πολύτιμης πληροφορίας που περιέχουν αντικείμενα από τα οποία όμως άλλα καταστρέφονται από τη φθορά του χρόνου ή από κάποιο συμβάν και άλλα αλλοιώνονται. Επίσης, άυλα πολιτιστικά αγαθά, όπως παραδόσεις και μύθοι, σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Η ψηφιοποίηση δημιουργεί ψηφιακά υποκατάστατα των υλικών και άυλων αγαθών, περισώζοντας την πολύτιμη πληροφορία που περιέχουν.
2. Η ενίσχυση του ρόλου που έχει το πολιτιστικό αγαθό, αφού η αντίστοιχη πληροφορία μπορεί να ανευρεθεί πιο εύκολα και συνδυασμένα από διαφορετικές πηγές.
3. Η προβολή των πολιτιστικών αγαθών, μέσα από το Διαδίκτυο, αλλά και με την παραγωγή ηλεκτρονικών εκδόσεων (CD, DVD, εφαρμογές, αφιερώματα) τα οποία διανέμονται σε διάφορες παρουσιάσεις/εκδηλώσεις ή σε σημεία τουριστικής προσέλκυσης.
4. Η οικονομική ανάπτυξη μέσω και της προβολής των πολιτιστικών αγαθών και της αξιοποίησης του πολιτιστικού περιεχομένου σε αχανείς αγορές, όπως ο Τουρισμός.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί σχετικά έργα μέσω των πλαισίων χρηματοδότησης και στήριξης (IST, e-Content κ.ά.). Στην Ελλάδα, δίνονται χρηματοδοτήσεις στα πλαίσια του ΕΣΠΑ 2007-2013, μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος για την «Ψηφιακή Σύγκλιση».
Εκτός αυτού, μια άλλη πρόταση που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η δημιουργία θεματικών πάρκων σε διάφορους Δήμους της χώρας μας, στα πλαίσια της πράσινης επιχειρηματικότητας. Μπορούν να δημιουργηθούν, ανάλογα με τους διαθέσιμους πόρους, πάρκα θηραμάτων, πάρκα νερού, πάρκα βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, πάρκα αγροτουρισμού κ.ο.κ. Σημαντικό στοιχείο για τη θερμή υποδοχή του προγράμματος από την τοπική κοινωνία και την πλήρη αναστροφή της φθίνουσας πορείας της απασχόλησης και της παραγωγής στις περιοχές μιας τέτοιας παρέμβασης, είναι ακριβώς η τουριστική και πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής. Με αυτή τη δομή το σχέδιο αξιοποιεί το κοινωνικό κεφάλαιο της περιοχής και διευκολύνει την εισροή οικονομικού κεφαλαίου και τη βιωσιμότητα της επένδυσης στη συνέχεια.
Τομέας νέων τεχνολογιών και διαδίκτυο
Υπάρχει προοπτική ανάπτυξης και σε αυτόν τον τομέα, ο οποίος είναι από τους πιο γρήγορα αναπτυσσόμενους τομείς της οικονομίας της χώρας μας. Καταρχάς, το διαδίκτυο αλλάζει τη μορφή της οικονομίας και τον τρόπο που τα προϊόντα διατίθενται στην αγορά. Πλέον οι καταναλωτές είτε αγοράζουν μέσω διαδικτύου, είτε εξετάζουν τα προϊόντα online, πριν αποφασίσουν να τα αγοράσουν με τον παραδοσιακό τρόπο από ένα φυσικό κατάστημα. Μια κοινωνική σύμπραξη ή ένας κοινωνικός συνεταιρισμός τεχνικών και επιστημόνων ειδικευμένων στις νέες τεχνολογίες μπορεί να παράγει χαμηλού κόστους λογισμικό και να προσφέρει ψηφιακές υπηρεσίες και τεχνογνωσία πληροφορικής σε μια σειρά επιχειρήσεων ή απλών ιδιωτών που τώρα δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές.
ΙΝΜΕΚΟ ΜΕΛΕΤΕΣ:
συντάκτης Β. Τακτικός
