Η άλλη πλευρά της παγκοσμιοποίησης.

Το ζήτημα οικοδιαχείρισης των μεγάλων πόλεων

και της οικοανάπτυξης της υπαίθρου.

* του Βασίλη Τακτικού

Ο πρώην αντιπρόεδρος της Αμερικής Αλ. Γκορ και πολύ πιθανόν ο επόμενος υποψήφιος πρόεδρος των Δημοκρατικών έχει αποδοθεί σ’ ένα αγώνα για την οικολογική σωτηρία του πλανήτη. Oπως επισημαίνει «Η ανθρωπότητα κάθεται πάνω σε ορολογιακή βόμβα» και λέει ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Φυσικά δεν επισημαίνει κάτι καινούριο. Επαναλαμβάνει όλα αυτά που λένε και υποστηρίζουν οι οικολόγοι θεωρητικοί και ακτιβιστές. Το σημαντικό είναι ότι τα λέει ένας πολιτικός που ενδέχεται να είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κι αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία.

Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι’αυτό είναι μια τεράστια πρόοδος στην οικολογικοποίηση της πολιτικής. Ο ίδιος παρουσιάζει ένα ντοκυμαντέρ για το περιβάλλον με τίτλο « Μια ενοχλητική αλήθεια».

Όταν τον ρωτούν πώς θα δεχθούν οι μεγάλες εταιρείες που ρυπαίνουν κερδοσκοπώντας, να περιορίσουν τη ρυπογόνα δραστηριότητά τους απαντάει απλά « Νομίζω πως θα αλλάξουν γνώμη»…Και συνεχίζει, « νομίζω ότι οι άνθρωποι θ’αναγκαστούν ν’αλλάξουν γνώμη. Για να σωθούν και οι ίδιοι. Η ίδια η φύση, η καταστροφή, ο θάνατος, οι «κατρίνες», θα τους αναγκάσουν». Αυτό εξάλλου διαφαίνεται μέσα από την ανάπτυξη που γνωρίζει η «κοινωνική εταιρική ευθύνη» από ένα σημαντικό κομμάτι των επιχειρήσεων..

Έχει περάσει πλέον η συνείδηση σ’ένα προωθημένο τμήμα της κοινωνίας ότι είναι ζήτημα χρόνου το αμερικάνικο όνειρο να μετεξελιχθεί σε εφιάλτης. Εάν συνεχίσουμε έτσι οι καταστρεπτικοί τυφώνες τύπου κατρίνα θα πολλαπλασιαστούν σε λίγα χρόνια. Το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική θα μετατρέψει τεράστιες εκτάσεις σε έρημο και το 40% του πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο θα πεθάνει από τη δίψα, αυτά λέει το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ, βασισμένο σε επιστημονικά δεδομένα. Τέλος, κανείς δε θα ξεφύγει από τις επιπτώσεις μιας βιβλικής καταστροφής, έστω και εάν ζει σε μια περιοχή που δε θα υποστεί άμεσα φυσικές καταστροφές.

Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να περιοριστούν άμεσα οι ρυπογόνες εκπομπές αερίων. Να περιοριστεί η αλόγιστη κατανάλωση. Να προωθηθούν νέες ήπιες μορφές ενέργειας, «Νέα φιλοσοφία, ν’αλάξουμε μυαλά».

Το ενδιαφέρον στην παρούσα συγκυρία είναι ότι το έχουν αντιληφθεί και εκείνοι που δεν υπέγραψαν το πρωτόκολλο του Κιότο, όπως η Αμερική και η Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι αυτή την περίοδο στην πολιτεία της Καλιφόρνιας, πέρασε νόμος για τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων κατά 25% έως το 2020.

Οι κινεζικές αρχές επίσης έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και σχεδιάζουν άμεσα λύσεις. Στην Κίνα άλλωστε κτίζεται από την αρχή μία οικολογική πόλη – πρότυπο 500.000 κατοίκων. Ο κίνδυνος λοιπόν της πρόκλησης φυσικών καταστροφών από την αλόγιστη χρήση των ενεργειακών αποθεμάτων και τη εκπομπή τοξικών αερίων με την παράλληλη εξάπλωση του καταναλωτισμού μέσω του αρπαχτικού καπιταλισμού, θέτει επί τάπητος το οικολογικό ζήτημα της πολιτικής στο επίπεδο κορυφής της εξουσίας, ζήτημα που δεν τίθεται πλέον μόνον από τους ακτιβιστές, αλλά και από την κοινωνία των πολιτών και κομμάτι της αγοράς με προτεραιότητα την πράσινη επιχειρηματικότητα.

Για πρώτη φορά η εξουσία μιλά για οικολογικές πολιτικές λύσεις, ανοίγοντας έτσι ένα παράθυρο στην παγκοσμιοποίηση της οικολογικής πολιτικής απέναντι στην υφιστάμενη παγκοσμιοποίηση του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Η συνειδητοποίηση αυτή έρχεται ως αναγκαιότητα μετά από μια φυσική καταστροφή, μια αποτυχία και μια πολιτική ήττα.

Ο Αλ Γκορ έγινε «πράσινος» αφού έχασε πρώτα την προεδρία της Αμερικής, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει πάντα η πίεση ενός παγκόσμιου κινήματος οικολογικών, μη κυβερνητικών και καταναλωτικών οργανώσεων.

Παράλληλα, ολοένα και περισσότερες ευαισθητοποιημένες επιχειρήσεις ενισχύουν τον αγώνα των οικολογικών οργανώσεων.

* Ο Βασίλης Τακτικός είναι δημοσιογράφος – μελετητής, εκπρόσωπος του Δικτύου Οικοανάπτυξης Πελοποννήσου «Δ. ΟΙ. ΠΕ.»