Λαμβάνοντας υπόψη τον γενικό προσανατολισμό του σχεδίου ΚΑΟ, θα είχαμε να επισημάνουμε μόνο ορισμένα σημεία για τη δομή, την λειτουργικότητά του και την χρήση του.
Συμφωνούμε κατ΄αρχή με την διάγνωση αναγκών και την συνολική προσέγγιση του σχεδίου ΚΑΟ για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης.
Συμφωνούμε με την περιγραφή του αντικειμένου δράσης της κοινωνικής οικονομίας σε όλους τους τομείς που μπορεί να αναπτυχθεί η συνεργατική και η συνεταιριστική επιχειρηματικότητα.
Συμφωνούμε επίσης με το ξεκαθάρισμα του υποκειμένου κοινωνικής επιχειρηματικότητας που δεν μπορεί να είναι άλλο από τους μη κερδοσκοπικούς φορείς , τους συνεταιρισμούς και κοινωφελείς επιχειρήσεις.
θα πρέπει όμως να δούμε παράλληλα τους υφιστάμενους θεσμούς και διαθέσιμους πόρους και πως αυτοί χρησιμοποιούνται μέχρι τώρα για να υπάρξουν στη συκέχεια ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις και για να μη «ανακυκλωθεί» το ίδιο πελατειακό σύστημα που εκτρέπει αυτούς τους πόρους προς άλλους σκοπούς.
.
Η διαφορά με την προηγούμενη Κυβέρνηση,( καθώς οι πόροι είναι κυρίως ίδιοι και κοινοτικοί) δεν μπορεί να είναι τόσο σε σχέση με το αντικείμενο δραστηριότητας και τους τομείς της ΚΑΟ, όσο με το υποκείμενο που σχετικό να διαχειριστεί αυτούς τους πόρους.
Τα υποκείμενο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας είναι αυτό που προσδιορίζει την κοινωνική οικονομία και όχι οι γενικότεροι σκοποί.
Οι αγαθές προθέσεις και οι διαθέσιμοι πόροι μέχρι στιγμή σε πολλές περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για ένα ψευδεπίγραφο φαινόμενο κοινωνικής οικονομίας που επωφελούνται οι επιτήδειοι και όχι η κοινωνία.
Η διαπιστωμένη παθογένεια και η φαυλότητα στη διαχείριση των πόρων δεν γεννάται από το αντικείμενο των δράσεων πχ στους τομείς υγείας παιδείας σίτισης, στέγασης κτλ. Δεν είναι αυτό που λείπει προς την σωστή κατεύθυνση αλλά το γεγονός ότι, οι φορείς που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τους πόρους είναι ξένοι και άσχετοι με τους σκοπούς της κοινωνικής οικονομίας όπως και ο τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των επιχειρήσεων η συμπράξεων που καθίστανται δικαιούχοι.
Έτσι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, μεγάλες συμβουλευτικές και συμπράξεις από ανάλογους φορείς νέμονται το μεγαλύτερο ποσοστό των πόρων ενώ το μικρότερο μέρος των πόρων πηγαίνει στους ωφελούμενους του εκάστοτε στόχου. βλέπε Βάουτσερ ΤΟΠΕΚΟ, ΤΟΠΣΑ.
Η διαχείριση με άλλα λόγια των πόρων γίνεται με συγκεντρωτικό τρόπο από ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με ειδικές πιστοποιήσεις που τις καθιστούν «κλειστά επαγγέλματα» για τους λίγους αποτρέποντας την διάχυση των πόρων τους πολλούς.
Έτσι, ο χώρος των προγραμμάτων στην Ελλάδα ακόμα και αν αφορά την αντιμετώπιση της ανεργίας και φτώχειας, γίνεται ένας χώρος πλουτισμού για τους λίγους προνομιούχους με το πρόσχημα της κοινωνικής ευαισθησίας και κοινωνικής οικονομίας.
Με αυτό τον τρόπο τα προγράμματα από μέσον κοινωνικής σύγκλισης καταλήγουν να διευρύνουν την ανισότητα.
Η διαφορά λοιπόν βρίσκεται στην νομιμοποιημένη διαφθορά που πρέπει που να αλλάξει και ξεριζωθεί από τις γενεσιουργές της αιτίες που την προκαλούν.
Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι διάχυση των πόρων στους πολλούς και αυτό δεν μπορεί να γίνει με φορείς που εκπροσωπούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (πχ συνδέσμους και εταιρίες βιομηχάνων) η γραφειοκρατικούς οργανισμούς του κράτους αλλά από το πλήθος των εθελοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που μπορούν να συνεισφέρουν στο παραγόμενο εισόδημα προσθέτοντας στους διαθέσιμους χρηματικούς πόρους την κοινωνική φροντίδα και ευθύνη με εθελοντική εργασία.
Οι πλούσιοι και οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες εάν θέλουν να προσφέρουν φιλανθρωπικό και ανθρωπιστικό έργο ας το κάνουν με δικούς τους πόρους και μέσω της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης και όχι μέσω των οικονομικών λομπυ που διαθέτουν να απορροφούν καταχρηστικά τους κοινοτικούς δημόσιους πόρους.
Η Κοινωνική οικονομία έχει ανάγκη από την προσφερόμενη εθελοντική εργασία και κοινωνική ευθύνη που συνιστούν το κοινωνικό κεφάλαιο και όχι από τις κερδοσκοπικές εταιρείες που λειτουργούν αρπακτικά για τους κοινοτικούς πόρους.
Το νέο λοιπόν θεσμικό πλαίσιο και τα προγράμματα που θα προκηρυχθούν Θα πρέπει να έχουν ως κατεύθυνση τα πολλά μικρά έργα για τους πολλούς και όχι τον γιγαντισμό για τους λίγους.
Σε αυτό πλαίσιο θα προτείνουμε τρία ενδεικτικά προγράμματα ενίσχυσης της αυθεντικής κοινωνικής οικονομίας.
Ένα πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανθρωπιστικής κρίσης με στόχο την αντιστροφή της κατανομής των διαθέσιμων πόρων από τους διαμεσολαβητές, προς την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών και προς την δημιουργία θέσεων εργασίας με προοπτική την κοινωνική επιχειρηματικότητα. .
Ένα πρόγραμμα για τις κοινωνικές επιχειρήσεις και κοινωνικούς συνεταιρισμούς που για πρώτη φορά θα ενισχύσει το εργατικό κόστος κοινωνικών συνεταιρισμών για λειτουργία τους.
Ένα πρόγραμμα για την δια βίου μάθηση και κατάρτισης που θα συνδέει άμεσα τους ωφελούμενους με την παραγωγική διαδικασία και την προσφορά υπηρεσιών σε προγράμματα για ανέργους που θα υποβάλουν από κοινού ομάδες μέχρι 25 άτομα επιχειρήσεις με επιμορφωτές για συγκεκριμένο μετρήσιμο έργο και παραδοτέα.
Λαμβάνοντας υπόψη τον γενικό προσανατολισμό του σχεδίου ΚΑΟ, θα είχαμε να επισημάνουμε μόνο ορισμένα σημεία για τη δομή, την λειτουργικότητά του και την χρήση του.
Συμφωνούμε κατ΄αρχή με την διάγνωση αναγκών και την συνολική προσέγγιση του σχεδίου ΚΑΟ για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης.
Συμφωνούμε με την περιγραφή του αντικειμένου δράσης της κοινωνικής οικονομίας σε όλους τους τομείς που μπορεί να αναπτυχθεί η συνεργατική και η συνεταιριστική επιχειρηματικότητα.
Συμφωνούμε επίσης με το ξεκαθάρισμα του υποκειμένου κοινωνικής επιχειρηματικότητας που δεν μπορεί να είναι άλλο από τους μη κερδοσκοπικούς φορείς , τους συνεταιρισμούς και κοινωφελείς επιχειρήσεις.
θα πρέπει όμως να δούμε παράλληλα τους υφιστάμενους θεσμούς και διαθέσιμους πόρους και πως αυτοί χρησιμοποιούνται μέχρι τώρα για να υπάρξουν στη συκέχεια ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις και για να μη «ανακυκλωθεί» το ίδιο πελατειακό σύστημα που εκτρέπει αυτούς τους πόρους προς άλλους σκοπούς.
.
Η διαφορά με την προηγούμενη Κυβέρνηση,( καθώς οι πόροι είναι κυρίως ίδιοι και κοινοτικοί) δεν μπορεί να είναι τόσο σε σχέση με το αντικείμενο δραστηριότητας και τους τομείς της ΚΑΟ, όσο με το υποκείμενο που σχετικό να διαχειριστεί αυτούς τους πόρους.
Τα υποκείμενο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας είναι αυτό που προσδιορίζει την κοινωνική οικονομία και όχι οι γενικότεροι σκοποί.
Οι αγαθές προθέσεις και οι διαθέσιμοι πόροι μέχρι στιγμή σε πολλές περιπτώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για ένα ψευδεπίγραφο φαινόμενο κοινωνικής οικονομίας που επωφελούνται οι επιτήδειοι και όχι η κοινωνία.
Η διαπιστωμένη παθογένεια και η φαυλότητα στη διαχείριση των πόρων δεν γεννάται από το αντικείμενο των δράσεων πχ στους τομείς υγείας παιδείας σίτισης, στέγασης κτλ. Δεν είναι αυτό που λείπει προς την σωστή κατεύθυνση αλλά το γεγονός ότι, οι φορείς που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τους πόρους είναι ξένοι και άσχετοι με τους σκοπούς της κοινωνικής οικονομίας όπως και ο τρόπος αξιολόγησης και επιλογής των επιχειρήσεων η συμπράξεων που καθίστανται δικαιούχοι.
Έτσι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, μεγάλες συμβουλευτικές και συμπράξεις από ανάλογους φορείς νέμονται το μεγαλύτερο ποσοστό των πόρων ενώ το μικρότερο μέρος των πόρων πηγαίνει στους ωφελούμενους του εκάστοτε στόχου. βλέπε Βάουτσερ ΤΟΠΕΚΟ, ΤΟΠΣΑ.
Η διαχείριση με άλλα λόγια των πόρων γίνεται με συγκεντρωτικό τρόπο από ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με ειδικές πιστοποιήσεις που τις καθιστούν «κλειστά επαγγέλματα» για τους λίγους αποτρέποντας την διάχυση των πόρων τους πολλούς.
Έτσι, ο χώρος των προγραμμάτων στην Ελλάδα ακόμα και αν αφορά την αντιμετώπιση της ανεργίας και φτώχειας, γίνεται ένας χώρος πλουτισμού για τους λίγους προνομιούχους με το πρόσχημα της κοινωνικής ευαισθησίας και κοινωνικής οικονομίας.
Με αυτό τον τρόπο τα προγράμματα από μέσον κοινωνικής σύγκλισης καταλήγουν να διευρύνουν την ανισότητα.
Η διαφορά λοιπόν βρίσκεται στην νομιμοποιημένη διαφθορά που πρέπει που να αλλάξει και ξεριζωθεί από τις γενεσιουργές της αιτίες που την προκαλούν.
Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι διάχυση των πόρων στους πολλούς και αυτό δεν μπορεί να γίνει με φορείς που εκπροσωπούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (πχ συνδέσμους και εταιρίες βιομηχάνων) η γραφειοκρατικούς οργανισμούς του κράτους αλλά από το πλήθος των εθελοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που μπορούν να συνεισφέρουν στο παραγόμενο εισόδημα προσθέτοντας στους διαθέσιμους χρηματικούς πόρους την κοινωνική φροντίδα και ευθύνη με εθελοντική εργασία.
Οι πλούσιοι και οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες εάν θέλουν να προσφέρουν φιλανθρωπικό και ανθρωπιστικό έργο ας το κάνουν με δικούς τους πόρους και μέσω της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης και όχι μέσω των οικονομικών λομπυ που διαθέτουν να απορροφούν καταχρηστικά τους κοινοτικούς δημόσιους πόρους.
Η Κοινωνική οικονομία έχει ανάγκη από την προσφερόμενη εθελοντική εργασία και κοινωνική ευθύνη που συνιστούν το κοινωνικό κεφάλαιο και όχι από τις κερδοσκοπικές εταιρείες που λειτουργούν αρπακτικά για τους κοινοτικούς πόρους.
Το νέο λοιπόν θεσμικό πλαίσιο και τα προγράμματα που θα προκηρυχθούν Θα πρέπει να έχουν ως κατεύθυνση τα πολλά μικρά έργα για τους πολλούς και όχι τον γιγαντισμό για τους λίγους.
Σε αυτό πλαίσιο θα προτείνουμε τρία ενδεικτικά προγράμματα ενίσχυσης της αυθεντικής κοινωνικής οικονομίας.
Ένα πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανθρωπιστικής κρίσης με στόχο την αντιστροφή της κατανομής των διαθέσιμων πόρων από τους διαμεσολαβητές, προς την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών και προς την δημιουργία θέσεων εργασίας με προοπτική την κοινωνική επιχειρηματικότητα. .
Ένα πρόγραμμα για τις κοινωνικές επιχειρήσεις και κοινωνικούς συνεταιρισμούς που για πρώτη φορά θα ενισχύσει το εργατικό κόστος κοινωνικών συνεταιρισμών για λειτουργία τους.
Ένα πρόγραμμα για την δια βίου μάθηση και κατάρτισης που θα συνδέει άμεσα τους ωφελούμενους με την παραγωγική διαδικασία και την προσφορά υπηρεσιών σε προγράμματα για ανέργους που θα υποβάλουν από κοινού ομάδες μέχρι 25 άτομα επιχειρήσεις με επιμορφωτές για συγκεκριμένο μετρήσιμο έργο και παραδοτέα.
